Duits koning van 1039 tot 1056 en keizer van 1046 tot 1056, uit het Salische Huis, was een zoon van Koenraad II. Hendrik was tevens (als Hendrik VI) hertog van Beieren (1027-1042), hertog van Zwaben (1038-1043) en koning van Bourgondi? (1038-1056). Reeds in 1028 werd Hendrik III tot Duits koning gekroond. Zonder enige moeilijkheid van de zijde van de rijksvorsten aanvaardde hij in 1039 de regering. Hendrik III was eerst gehuwd met Kunehilda, een dochter van koning Knut II van Denemarken, daarna met Agnes van Poitou, een dochter van Willem V van Aquitani?. Zijn regeringsperiode is een van de hoogtepunten in de geschiedenis van het Duitse Rijk en van de koninklijke macht. Clerus en vorsten steunden hem in belangrijke mate in zijn streven naar verwezenlijking van de 'godsvrede' en naar recht, en in zijn pogen om ook in de kerk misbruiken te bestrijden. Ook in Rome en in Itali? deed hij zich krachtig gelden. Aan de situatie dat er drie pausen tegelijk waren, maakte hij een einde op de Synode van Sutri (1046). Daar werden deze pausen afgezet en vervangen door de bisschop van Bamberg, Suidgerus (Clemens II), die Hendrik III tot keizer kroonde. Reeds in de eerste jaren van zijn regering behaalde hij belangrijke successen tegenover hertog Bretislaw van Bohemen, die in 1041 zijn opperleenheerschap moest erkennen. Ook koning Peter van Hongarije en hertog Casimir I van Polen deden hem leenhulde (1046). In de tweede helft van zijn regering kreeg hij tegenstand van de Saksen en van hertog Godfried van Opper-Lotharingen, die gehuwd was met Beatrix van Toscane, en die mede door dat huwelijk een voor de keizer gevaarlijke machtspositie innam. In zijn strijd tegen hertog Godfried ondervond hij de steun van de Lotharingse bisschoppen, met name die van de bisschoppen van Luik. Hendrik III wist alle moeilijkheden te overwinnen. In 1054 werd zijn jonge zoon Hendrik (IV) tot koning gekroond, waarmede de erfopvolging was geregeld.
1017 - 1071 (53 jaar)