Bijgenaamd de Vogelaar (876 - Memleben 2 juli 936), Duits koning van 919 tot 936 en hertog van Saksen van 912 tot 936, uit het Saksische Huis, werd op aanraden van zijn voorganger, Koenraad I, door de Franken en de Saksen in 919 te Fritzlar tot koning gekozen. Volgens een 12de-eeuwse legende zouden de gezanten die hem het nieuws van zijn verkiezing brachten, hem hebben aangetroffen terwijl hij bezig was vogels te vangen; vandaar zijn bijnaam.
Onmiddellijk na de troonsbestijging beijverde hij zich om het verloren gegane koninklijk gezag te herstellen. Door een krachtige militaire tussenkomst dwong hij de hertog van Zwaben tot de eed van trouw, de restitutie van ge?surpeerde koninklijke domeinen en de vrije beschikking over de bisschoppelijke zetels. Ook Arnulf, hertog van Beieren, en Giselbert, hertog van Lotharingen, moesten in 921 en 925 het koninklijk gezag erkennen. In Frankenland bleven zijn pogingen zonder resultaat. Terzelfder tijd had Hendrik het hoofd te bieden aan de plundertochten van de Hongaren en de Slaven. In 924 moest hij met de Hongaren een bestand sluiten en zware oorlogsschatting betalen. Van dit bestand profiteerde hij om de weerstand te organiseren. Daartoe versterkte hij zijn leger door aan het voetvolk een talrijke ruiterij toe te voegen, bestaande uit geoefende en toegewijde vazallen, die hij beloonde door schenking van onroerende goederen. Op de meest blootgestelde plaatsen bouwde hij burchten. Toen hij in 933 weigerde nog schatting te betalen, vielen de Hongaren opnieuw Saksen binnen, maar Hendrik versloeg hen bij Merseburg. Intussen ondernam hij plundertochten over de Elbe op Slavisch gebied (927-929). Tegen de Denen richtte hij de mark Sleeswijk en tegen de Slaven de mark Brandenburg op. Uit zijn tweede huwelijk met Mathildis, stammend uit het geslacht van Widukind, de aanvoerder van de Saksen in de strijd tegen Karel de Grote, werden geboren de latere Otto I de Grote, Bruno, de latere aartsbisschop van Keulen, en Hendrik, die hertog van Beieren werd. Bij zijn dood in 936 waren het gezag en het aanzien van het Huis van Saksen zodanig gestegen, dat de rijksgroten haast zonder moeilijkheden zijn zoon Otto tot koning kozen.
ca. 876 - 936 (~ 60 jaar)