bijgenaamd: de Duitser (Fr.: Louis le Germanique) (806 - Frankfurt am Main 28 aug. 876), koning van het Oost-Frankische Rijk sinds 30 juni 833, was de derde zoon van keizer Lodewijk de Vrome en van diens eerste vrouw Irmingard van Beieren. In 817 kreeg hij van zijn vader Beieren, dat hij vanaf 826 daadwerkelijk bestuurde. Lodewijk de Vrome maakte gebruik van de voortdurende ruzies tussen zijn kinderen om de feitelijke macht weer in handen te nemen en zijn successie te regelen. Lodewijk de Duitser kreeg Beieren, Alamani?, Saksen, Elzas, Frankenland en Th?ringen (833). Het jaar 833 beschouwde hij als het begin van zijn regering (annus I in Francia Orientali). Na de dood van Pippijn, broer van Lodewijk de Duitser, in 838, regelde Lodewijk de Vrome zijn erfenis opnieuw. Lodewijk de Duitser, toen in opstand tegen zijn vader, kreeg slechts Beieren toegewezen. Na de dood van Lodewijk de Vrome (20 juni 840) werd de liquidatie van het rijk ingezet. Lodewijk de Duitser sloot een bondgenootschap met zijn halfbroer Karel de Kale en samen versloegen zij hun oudste broer Lotharius te Fontenoy-en-Puisaye (25 juni 841). Kort daarop verbonden zij zich met elkaar tegen hun broeder in het beroemde Verdrag of de Eed van Straatsburg (14 febr. 842). Hierdoor werd Lotharius tot onderhandelingen gedwongen. Het gevolg was het Verdrag van Verdun (843), waarbij Lodewijk de streek tussen de Rijn, de Aar en de Elbe toegewezen kreeg.
De moeilijkheden en de wisselende bondgenootschappen bleven echter voortduren. Na het overlijden van Lotharius II, koning van Lotharingen, in 869 sloten Lodewijk de Duitser en Karel de Kale het Verdrag van Meerssen (8 aug. 870), waarbij Lodewijk bovendien het oosten van Lotharingen toegewezen kreeg. Toen Karel de Kale te Rome tot keizer gekroond werd (25 dec. 875) en uitgeroepen tot koning van Itali? (31 jan. 876), viel Lodewijk hem aan, maar overleed bij het begin van de veldtocht. Hij werd begraven in de abdij van Lorsch.
ca. 806 - 876 (~ 70 jaar)