bijgenaamd de Kale (gest. 918), graaf van Vlaanderen van 879 tot 918, zoon van Boudewijn I en feitelijk stichter van het graafschap Vlaanderen. Tijdens de Noormanneninvallen tussen 879 en 883 kon hij standhouden in het castrum (burcht) van Brugge, dat door zijn vader was opgericht. Hij maakte zich nadien meester van de verlaten pagi (gouwen) in de noordelijke Scheldestreek. Aan de gouwen die hij reeds beheerste, de pagi Flandrensis (de kuststreek tussen IJzer en Zwin) en Rodanensis (Rodenburg, thans Aardenburg), voegde hij nog de pagi Gandensis (Gent), Wasiae (Waas), Mempiscus (tussen Gandensis en IJzer) en Curtracensis (Kortrijk) toe, zeker v??r 892, waarschijnlijk reeds in 888. Nadien onderwierp hij een aantal andere gouwen blijvend aan zijn gezag: Tarvannensis (Terwaan, 892), Bononcensis (Boulogne, 896) en Tornacensis (het Doornikse, v??r 898). Naar het zuiden toe overschreed zijn macht de Artesische heuvels en bereikte hij bijna de Beneden-Canche. Zijn leenheren, de Franse koningen Odo (888-898) en Karel de Eenvoudige (898-929), konden aan zijn feitelijke onafhankelijkheid niet tornen. Zijn macht steunde grotendeels op grondbezit. Met name had Boudewijn de hand kunnen leggen op kerkelijke goederen ten koste van de abdijen en kwamen hem van rechtswege alle woeste gronden en de uitgestrekte schorren langs de kust en de benedenloop van de rivieren toe. Hij liet op verscheidene plaatsen burchten oprichten (Gent, Sint-Winoksbergen, Oostburg). Om zijn politieke doelstellingen te bereiken, liet hij zijn tegenstanders, o.m. de aartsbisschop van Reims en graaf Herman I van Vermandois, vermoorden. Zijn aanzien was zo groot dat Alfred de Grote, koning van Wessex, hem zijn dochter Elftrudis ten huwelijk gaf (893). Uit dat huwelijk werden twee zonen geboren: Arnulf I en Adalulf.
ca. 864 - 918 (~ 54 jaar)